Een hels gezoem stijgt op uit de ijzeren kist.Van laag naar hoog, net als een opstijgende straaljager. Er verschijnen cijfers, flitsen van beelden.
'Dat was ook zo, daar begon het altijd mee,' zegt mijn vrouw.
Het duurt een tijdje.
Op het scherm doemt het logo van Windows 98 op, en onderaan kruipt iets voorbij dat er op duidt dat het programma wordt geladen.
En daarna vult het beeld zich met de Eend.
Een eend in het hoge gras die uitkijkt over het water. Een foto van lang geleden.
'Dat beest is al lang dood,' zegt mijn vrouw.
We kijken verder. Een kaartspelletje, ooit halverwege afgebroken, spelletje nummer 4321. Ik ga verder met waar ik acht jaar geleden ben gebleven. Het gezoem van de computer, het beeld, de kleuren, de onzekerheid of het patiencespelletje wel afkomt - alles werpt me terug in de tijd. De kinderen zijn nog klein, het huis is nog niet verbouwd. De kat dartelt nog vrolijk rond. Gesprekken gaan nog over rapportcijfers en niet over huisvestingsperikelen. Tjonge. Wetenschappers hebben iets gevonden dat sneller kan dan licht en tijd. Groter revolutie! Maar wij hebben gewoon een tijdmachine op zolder staan.
Ik zeg: 'Dat je, als je de toekomst wil voorspellen, het altijd mis hebt, maar dat het heden altijd een logische consequentie lijkt van het verleden, heb ik nooit kunnen verdragen.'
'Klik eens wat foto's aan,' zegt mijn vrouw.
Nieuwe herinneringen. Zomers van weleer, winters van weleer, vrolijkheid van weleer, de al lang weggegooide kleren.
En de doden.
Vrolijk, lachend, koffie inschenkend. Wijn drinkend. Wandelend.
We willen ze houden. Maar het is een oude computer, we krijgen ze er niet uit. Niet via een cd rom, niet via een snoertje, niet met een USB-stick. Die begrijpt hij allemaal niet.
Nu zijn de doden weer in hun stille ijzeren kist, naast de archiefkast in mijn werkkamer, wachtend op een oplossing.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten