Ooit wil ik pulpverhalen gaan schrijven. Met literatuur heb ik niet zoveel, met goeie boeken wel. En waarom zouden pulpverhalen niet goed zijn? Pulp sluit aan bij de belevingswereld van de gewone krantenlezer - en dan nog niet eens de 'kwaliteitskrantenlezer', en heeft lekker niks van doen met het literaire wereldje (Connie Palmen die... Haar critici die...) Ik verlang ergens naar verhalen die niets doen dan mensen wat amuseren. Nu had je in de jaren '30 geen televisie, geen iPhone en geen andere mogelijkheden om verhalen tot je te nemen, behalve ze te lezen. Gedrukt op goedkoop papier, met een slap kaftje, stak je ze makkelijk in je binnenzak en kon je verder lezen als je er even tijd voor had. De verhalen moesten niet te moeilijk zijn, maar wel spannend, er moest een beetje seks in zitten en van tijd tot tijd een fijne vechtpartij. En het was mooi als je er wat van opstak. (Schieten ze bij de Eskimo's echt met kalashnikovs?) De boekjes zagen er op een geruststellende manier hetzelfde uit, en heel aantrekkelijk voor de doelgroep. De kaftjesmakers waren de echte grootmeesters van het genre. Natuurlijk werd er op neergekeken. 'Formuleschrijven' werd het genoemd. En inderdaad, er waren formules. Door een wisselwerking van handige schrijvers en uitgevers, die eigenlijk alleen maar geld wilden verdienen, ontstond min of meer intuïtief een vorm. Het was afkomstig van volksverhalen en melodrama en geplaatst in een voor die tijd aantrekkelijke 'storyworld'; de grote stad (moordmysteries), de toekomst (sci-fi) het Wilde Westen (westerns) en de Grote Wereld (action-adventure). Een van de meest productieve pulpfictieschrijvers was Lester Dent (1904 - 1959), auteur van honderden romans en verhalen en de bedenker van Doc Savage. In de jaren '50 probeerde hij eens op te schrijven hoe zijn verhalen tot stand kwamen. Dat leidde tot The Lester Dent Pulp Paper Master Fiction Plot. Die heb ik vertaald en daar ga ik jullie de komende tijd mee lastig vallen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten