Weg

Ik heb altijd al een slecht geheugen gehad. Waar ik niet op kon komen, daar moest ik allerlei handigheidjes  in stelling brengen. De tafels bijvoorbeeld. Toen we de tafel van één moesten leren ging dat wat mij betreft van zo'n leien dakje, dat ik hoogmoedig begon te worden. De tafel van twee, daar had ik ook nooit een probleem mee, zelfs de tafel van drie ging best aardig. Ik leerde het van buiten in het maanlicht dat door het raam van mijn slaapkamer scheen. Mijn moeder liep wat door het huis en de hond liep achter haar aan.  Zeven keer drie is eenentwintig. Geen probleem. De tafel van vier was eigenlijk de tafel van twee, maar dan dubbel, en de tafel van vijf was dan weer heel makkelijk, dat was altijd de helft van het getal dat je zei vóór 'keer vijf'.  De tafel van zes was makkelijk, tót en met zes keer zes is zesendertig! (want dat klinkt gewoon leuk) Maar bij zeven keer zes begon de ellende. Dan moest ik denken: vijf keer zes plus twee keer zes; dertig plus twaalf. De tafels van zeven en acht werden een ramp. Ik was met rode oortjes de Donald Duck aan het lezen en had geen zin in huiswerk. Dat zeven keer acht zesenvijftig is, en dat dat leuk is omdat alle cijfers van vijf tot en met acht er in voorkomen, kwam niet meer in het juiste geheugenvakje. En het is er tot op de dag van vandaag niet is ingekomen. Dankjewel, Donald Duck. Zes keer zeven? Ik moet eerst denken zeven keer zes en dan weet ik het. Ik heb de strategieën onthouden, maar niet de tafels. Ik vind dat jammer. Hetzelfde probleem had ik met topografie. Vrienden  van me hoefden maar even in een atlas te kijken en ze konden op een blinde kaart aanwijzen waar Burquino Fasso lag. Of Deurne. Of Rennes. Voor mij ligt alles aan het eind van de weg. Vandaar ook dat ik een enorme moeite heb met het onthouden van teksten. Het voordeel van liedteksten is dat er veel in wordt herhaald en bovendien zorg ik ervoor dat de zinnen door rijm en logica wat makkelijker te onthouden zijn. Wat ik wel heb onthouden is hoe de bocht van de Onnemaweg er uitzag, die botste met een zandweg, die Knijpsterweg heette. Ik herinner me de melkbussen, het zand, de gaten die met rode potscherven en grind waren opgevuld, de lantaarnpaal, de slootjes aan de weerskanten, de houtwallen... Dingen waar je niks aan hebt. Want laatst keek ik op Google Maps Satellite View - bleek dat de Knijpsterweg was geasfalteerd.