Inderdaad, dacht ik. Er komt een einde aan de reis naar een goed mens te worden, en als het gerook, gevreet en gezuip over is, dan is het wel zo ongeveer klaar. Je doet het al goed, moet je het dan nog beter doen? Ik ben al dun. Moet ik dan nog steeds 'goede start' en 'gezond actief' op mijn boterham smeren in plaats van margarine en lekkere vette boter? Je werkt. Je werkt hard. Moet je dan nog harder werken? Je bent tevreden met je leven. Moet je dan nog tevredener worden? Je hebt je vrouw en kinderen lief. Moet je ze nog harder liefhebben?
Gesteld dat je je naasten niet in elkaar mept, of de snelwegen onveilig maakt met je rijgedrag, of niet experimenteert met een vuurwerkbom, dingen die de meeste mensen niet in hun hoofd zullen halen, wat moet je dan nog?
Je zou extremist kunnen worden. Dat je andere mensen voor je opvattingen wil winnen en tegenstanders de kop wil afhakken. Waarmee goedheid een meetbaar iets wordt. Goedheid is niet te meten. Een aantal afgehakte hoofden wel. Of je beschadigt jezelf. Want je vind jezelf zo slecht dat je in je vlees gaat krassen. Goedheid is niet tellen. Krassen in het vlees wel. Of je belaagt walvisvaarders of nertsfokkers of andere bedrijven die je niet zinnen. Grootte van bedrijven is meetbaar. Goedheid niet.
'Dus,' zei Theo, 'ik vind het wel goed zo.' Daarna gaven we onze spieren weer lekker op hun lazer.
