De wanden van de gangen van de Pedagogische Academie in Appingedam boden een bijzondere aanblik. Tientallen groepjes studenten keken er naar; opgewonden, geamuseerd en soms blozend. Er waren affiches in de vorm van kranten of kranten in de vorm van affiches tegenaan geplakt. De muurkrant heette DE BREKER. Zag er vrolijk uit, met heel veel leuke plaatjes en korte teksten. Maar het was de aanhef die voor het meeste rumoer zorgde:
MONOTOONTJE CENSUREERT!
Monotoontje, onze schoolkrant, heeft jarenlang zijn laffe gang kunnen gaan met de gebruikelijke brave flutverhalen. Dat we wel eens iets willen lezen in plaats van in slaap vallen komt niet in ze op. Natuurlijk niet, want de redactieleden kiezen elkaar uit en houden elkaar de hand boven het hoofd. Relevante artikelen worden natuurlijk geweigerd. Vandaar dat hier het echte schoolnieuws staat. Lees DE BREKER!
En daaronder de hoogst vermakelijk geschreven artikelen over uitspattingen, drankzucht en urinesoep. Studenten lazen ze hardop voor om de lachers op hun hand te krijgen. De kantinebeheerder bleef die dag met zijn soep zitten en begreep niet waarom hij ineens zo gemeen werd aangekeken door de studenten.
'Belachelijk,' moet Roeland Betjeman hebben gedacht. 'Een kind kan zien dat dit niets te maken heeft met objectieve journalistiek. Dit is gewoon pure laster.' Een dag later hing er een kleinere muurkrant naast DE BREKER, afkomstig van de officiële Monotoontje- redactie. Die toonde zich van zijn sportieve kant, waardeerde de humor, maar 'met objectieve journalistiek heeft dit natuurlijk niets te maken. De lezer is verstndig genoeg dat te onderkennen', Overigens ontkende Monotoontje dat er censuur werd gepleegd. ‘Wij plaatsen alle volwassen bijdragen,’ besloot het artikel. Dat overigens nauwelijks werd gelezen.
Mijn vriend Kees verzon daarop een meesterzet. Zijn vrienden werkten het verder uit. Hij beschreef de pretfeestjes en lekkere etentjes van de redactieleden met de docenten, dikte het een en ander nog wat aan: (Zalm en Kaviaar voor de Monotoontje-redactie; de rest Urinesoep) en kopte:
MONOTOONTJE OBJECTIEVE JOURNALISTIEK?
ME REET!
De kantinebeerder meldde zich huilend bij de directie van de school. Roeland Betjeman had een onderonsje met de directeur. 'In alle redelijkheid - Dit gaat zo toch niet?' en de zaak werd in de docentenkamer op democratische wijze aanhangig gemaakt.
Sommigen wilden de muurkrant weg laten halen. De docent wiskunde en Duits waren daar de voorstander van.
Anderen vonden dat onverstandig.
'Daarmee krijgen ze het gelijk aan hun kant!' wierp de docente biologie tegen. Over haar werd gezegd dat ze iets met een ollega heeft gehad, wat niet waar was, maar ook niet onwaar.
'Maar als we die jongens hun gang laten gaan, ontwricht het de hele school.'
‘Nee, dat doen we juist als we het domweg verbieden! Dat weten ze meteen uit te buiten en zo!”
'Ach,' zei een oudere docent. 'Het zijn kwajongensstreken. Ze houden er gauw genoeg mee op.'
Omdat alle standpunten hout sneden en omdat beslissingen democratisch werden genomen lieten de docenten de zaak voor wat het was en gingen naar huis. Het was weekend.
6 november - De school zinderde. Dit was de dag dat dat de nieuwe Monotoontje verstuurd zou worden naar alle leerlingen en docenten. Maar de muurkrant, DE BREKER, had weer een nieuwe aflevering, weer vol flauwe grappen en ongeverifieerde beschuldigingen (De lerares biologie heeft al drie maanden niet geneukt, hoe geloofwaardig ben je dan als docent biologie?) Het hoofdartikel echter was een oproep:
ROEP HONGER EEN HALT TOE!
VERSNIPPER MONOTOONTJE!
De redactie riep op voor een oud papier-actie ten gunste van de arme kindertjes in Afrika (DE BREKER doet iets tegen de honger, Monotoontje eet KAVIAAR)/. Men vroeg de studenten de schoolkrant, die toch niet werd gelezen, de volgende dag mee naar school te nemen en die door een van de vier papierversnipperaars te halen, die door Arjen, éen van de vrienden van Kees wiens vader een kantoorboekhandel had, ter beschikking zou worden gesteld.
Roeland liep woedend op Kees af, toen hij het las.
‘Dat kun je niet maken,’ brieste hij.
‘Waarom niet?’ vroeg Kees. ‘Heb je dan helemaal niks over voor de hongerende kindertjes in Afrika?’
‘Ik heb het over wat jij aan het doen bent.’
‘Ik doe iets voor de hongerende kindertjes,’ zei Kees en liep weg.
Mieneke (cultuur) kwam bij hem staan en zei troostend: ‘Ach, Roeland. Monotoontje versnipperen? Zo gek zijn de mensen toch niet?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten