Georges Simenon is een voorbeeldige schrijver. Ik lees éen van zijn kleine romans, De trein. De stijl van het boek past in de naoorlogse traditie, die je ook ziet bij mensen als Heinrich Böll en Graham Greene: tragisch en macho. Het werk van Greene had altijd op z'n minst een kern van spionageverhalen, Böll schreef Heimkehrromans, bij Simenon ligt altijd het pornografische verhaal op de loer. In De trein is de scène een veewagon, waar in de nacht een grote groep mannen en vrouwen liggen te neuken en vreemd te gaan. Het verhaal houdt verband met de oorlog. De Duitsers komen Frankrijk binnen, een heel dorp besluit de oorlog te ontvluchten, laat alles achter en springt op de trein. Tijdens de rit angst en onzekerheid, mitrailleurbeschietingen, dorst, honger, pies en poep. De hoofdpersoon, het personage door wie het verhaal wordt verteld, is een gelukkig getrouwde man met één, klein, kind. Een brave kerel, die niet verder kijkt dan zijn neus lang is. Letterlijk niet; zonder bril ziet hij niets. Zijn vrouw en kind komen in een andere wagon terecht en hun wegen scheiden. Onderweg raakt hij gefascineerd door een donkerharige vrouw. Ziet en hoort met afschuw de vrijpartijen van de overige reizigers aan, maar hij gaat tenslotte ook zelf ook voor de bijl - met die mooie donkerharige vrouw. Tot zijn verbazing wordt hij er geweldig gelukkig van en moet hij alles wat hij van en over het leven dacht en begreep herzien. Zie dus hoe een pornografisch verhaal de basis kan zijn voor een psychologische oorlogsroman. Wie wil schrijven moet ook weten wat voor pulp hem het meest bevalt. Simenon wist dat en daarom is hij een voorbeeldige schrijver.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten