In De Pers, het krantje dat af en toe in de trein ligt, las ik een lang artikel over onze vooruitzichten als de financiele crisis ook ons treft. Die zijn niet best. Onze huizen worden goedkoper dan dat we aan hypotheek betalen. De hypotheken kunnen we overigens niet meer betalen omdat we onze banen kwijtraken. We zullen onze huizen moeten verkopen om onze schulden te kunnen betalen, want de banken willen wel hun centen blijven zien. We eindigen in de goot. We hebben alleen nog maar schulden. Heel erg allemaal. 'Ik heb het ook gelezen,' zei mijn vrouw. 'Ze willen dat we onze huizen zo snel mogelijk verkopen. En wie willen dat? De banken. En waarom willen die dat? Gewoon om geld te verdienen. Het is paniek zaaien om een beetje winst.' Pas toen viel me op hoe geraffineerd het artikel was geschreven. Ik las ook in de trein een boekje van Simenon, dat toevallig 'De trein' heet. Mensen vluchten uit hun huis, als de Duitsers komen. Ze laten kippen en katten achter, zetten de konijnenhokken open, doen de deuren niet op slot en stappen met een minimum aan bagage in een trein naar het Zuiden. Ik keek naar ons huis. De zon ging onder. De kastanje in de tuin verliest nu snel zijn blaadjes. Ik luisterde naar het droge geritsel. Alles ziet er nog goed uit. Mij krijgen ze niet bang.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten