Jan Veldman blogt

Een aantal gevechten vielen op, bijvoorbeeld deze: Steven, een jongen van 'onze' sportschool had drie ronden om Karim - van een andere sportschool - te verslaan. Karim was een pokdalige gedrongen knul. Vooral die pukkels op zijn rug maakten hem weinig geliefd. En wij moesten er naar kijken omdat zijn hoek, de blauwe, aan onze kant was. 'Dikke pad,' zei Mads. Steven kwam in de ring. Hij was langer dan Karim, aangenamer gebouwd en hij bewoog soepel. 'Deze jongen gaat het nog ver schoppen,' zei de man naast me, de orthodontist. "Deze jongen kan zijn lengte voor hem laten werken. Hij houdt genoeg afstand, want daar komt het op neer als je lang bent. Afstand houden.' Over Karim zei hij: 'Een wonder dat hij mee doet. Ik heb hem vorig jaar gezien. In een halve ronde was knock out. Hij is gewoon te dik, hij heeft geen conditie. Eigenlijk onverantwoord dat ze hem in de ring zetten.' Het gevecht begon. Steven bewoog soepel, Karim hoekig en ongemakkeli...

Even langs het tentenkamp van Occupy geweest, voor het beursgebouw in Amsterdam. Het was al donker. Je kwam terecht in een duistere sfeer met die koepeltentjes en heel veel schriftelijke mededelingen, die gaan over meditatie-cursussen en reiki-bijeenkomsten. Aan alles was wel een papiertje vastgeniet of met een viltstift iets opgeschreven. Bij de ingang van een grote tent: 'Niet hier naar binnen als je wil chillen.' Ik begreep die mededeling niet, maar het leidde er toe dat ik niet naar binnen ging. In de DDR had je ook overal bordjes hangen. Bordjes met waarschuwingen en verboden. Waar in de kapitalistische wereld prijskaartjes hangen, daar hangen in de anti-kapitalistische wereld dus waarschuwingen en verboden. Als je het zo bekijkt is die Occupy-beweging dus een groot prijzenfestijn.  Ik liep verder. Ergens zat iemand bij een driesnarige gitaar te brullen en verderop hoorde ik het gezoem van een diggerie, eh, doe.  Er liep een vrouw rond met een boodschappenwagen, die hard ...

Boven op zolder staat een grote, ijzeren kist. Dat was zo rond de eeuwwisseling onze computer. We willen hem weggooien, maar eerst willen we kijken wat er opstaat. We sluiten  er een toetsenbord op aan. En een muis met een draadje, een beeldscherm, we zetten er een dik snoer op - alles is er nog, vreemd genoeg - en we drukken op de startknop. Een hels gezoem stijgt op uit de ijzeren kist.Van laag naar hoog, net als een opstijgende straaljager. Er verschijnen cijfers, flitsen van beelden. 'Dat was ook zo, daar begon het altijd mee,' zegt mijn vrouw. Het duurt een tijdje. Op het scherm doemt het logo van Windows 98 op, en onderaan kruipt iets voorbij dat er op duidt dat het programma wordt geladen. En daarna vult het beeld zich met de Eend. Een eend in het hoge gras die uitkijkt over het water. Een foto van lang geleden. 'Dat beest is al lang dood,' zegt mijn vrouw. We kijken verder. Een kaartspelletje, ooit halverwege afgebroken, spelletje nummer 4321. Ik ga verd...

Mijn dag was goed als ik Jan de Weert niet tegenkwam. Jan de Weert woonde bij zijn moeder, verderop aan dezelfde weg. Hij was al oud, minstens dertig of zo'n soort astronomisch hoge leeftijd. Hij was, zoals ik nu zou zeggen, spastisch. Soms, als ik op straat speelde, volmaakt gelukkig, zag ik hem om de hoek komen, leunend en wankelend op zijn wandelstok. Hij maakte groteske bewegingen, die op buigingen, leken, buigingen van links naar rechts, in het midden en achterover. Zijn armen zwaaiden breeduit en naar voren. En naar boven en onder. Het was alsof hij een ledenpop was, die iemand voortdurend door elkaar rammelde. Als hij naderde, vooral 's ochtends, als er een mist over het Groningerland hing en Jan de Weert onverwacht verscheen - oh gruwel! - dan was mijn dag bedorven. "Als er alleen maar geen Jan de Weert bestond," dacht ik dan. Op een dag zeiden mijn vrienden: 'Kom kijken! Jan de Weert verdrinkt!' Met tegenzin holde ik naar een sloot verderop. De Mess...

Tegen de achteringang de sporthal was een tentje opgesteld met een asbak er in. Een velletje papier aan de buitenkant maakte duidelijk waar deze ruime voor bedoeld was: dit was de VIP-ingang. Nerveuze mannen in trainingspakken trokken aan hun sigaretten. Op het affiche stonden de namen van de vechters en de titel van het evenement: Total Heroes. Ik deed mijn best niet op te vallen, maar dat was vergeefse moeite. Met mijn Albert Einstein kapsel en mijn Professor Zonnebloem motoriek was ik wel degelijk iemand anders dan de veelal kaalgeschoren, getatoeëerde en beringde mannen om me heen. De vrouwen waren allemaal blond met goud, de mannen kaal met zilver. Mijn fleurige kleding stak vrolijk af bij het zwart van de anderen. 'Ik heb er wel zin in,' zei Mads, die me mee had genomen. 'Je zult zien dat je het helemaal te gek vindt.' De deur werd geopend. Wij vips drukten de sigaretten uit en gingen naar binnen. We werden verwelkomd door aardige mensen en harde sportschoolmuzi...

Ken je het verschijnsel bij het lezen van een boek, dat het  na een bepaald moment steeds sneller gaat? Ik denk dat het komt omdat je steeds beter weet wát je moet lezen en dus hele stukken kunt overslaan. Je wil weten hoe het afloopt, je hebt je al gewonnen gegeven, dus hoe het einde ook is, als het antwoord geeft op de 'dramatische vraag' is het al lang goed. Maar goed, we hebben onze held, net op het moment dat hij de assholes in het cachot heeft laten belanden en er een borrel op neemt, tot de ontdekking laten komen dat hij de verkeerde mensen achterna heeft gezeten. En dat de ware schurken hem van achteren besluipen, een zak over zijn hoofd gooien en in de laadruimte van een busje naar een onbekende plek brengen. Wat nu? - De vierde en laatste 1500 woorden Laat de held nu dik in de problemen komen. Hij gaat er bijna onderdoor. (Bijvoorbeeld: de schurk heeft hem gevangen, of hem er in geluisd voor moord, of het meisje is waarschijnlijk dood, alles is verloren,...

We zijn op de helft van ons verhaal. We hebben  onze held - en de lezer - een totale verrassing bezorgd. In plaats van te verdrinken blijkt hij terecht te zijn gekomen in een comfortabel ingerichte onderwaterruimte, met sauna, bubbelbad, flatscreen tv en aansluiting op het internet. Inplaats van dat hij stuurloos met zijn auto tegen een betonnen muur oprijdt, komt hij in een andere tijdszone terecht. Hij ontmoet de machtige, excentrieke bewoner van het enorme, zwaar beveiligde huis in de woestijn - dat blijkt een klein, kwetsbaar, verlamd vrouwtje te zijn. Wat is dit nu! - We gaan verder met: de derde 1500 woorden   Stort het leed uit over de held. De held vindt toch een uitweg, en spoort iemand, bijv. de schurk, op. Een fysieke confrontatie. Conflict. Een verrassende plotwending, waarbij de held het behoorlijk te verduren krijgt aan het eind van de 1500 woorden   EN? Heeft het nog genoeg SPANNING? Is het GEVAAR donkerder en donkerder? Zit de held in ZWAA...

Hoewel de pier volstrekt verlaten was, kreeg Bart  het gevoel dat er iemand achter hem liep. Met een ruk draaide hij zich om en zag hij een vrij kleine man wegvluchten. Hij droeg een trainingspak en gymschoenen en een bivakmuts. Het ging zo snel dat Bart niet de gelegenheid had iets van zijn gezicht te zien. Niet eens of hij een bril droeg. Daar vluchtte hij weg, die kleine man. Een achtervolging inzetten op zijn slippers was zinloos. 'Wat wou die kabouter,' dacht Bart geërgerd. Toen voelde hij iets op zijn rug. Zonder dat hij er iets van had gemerkt had die kleine toch van alles met hem uit kunnen halen, want er bleek een soort briefje op de rug van zijn T-shirt vastgespeld te zitten. Bart scheurde het briefje af, en las: 'Bemoei je niet met zaken die je niet aangaan.' De eerste vijftienhonderd woorden van onze action-adventure thriller zijn geschreven. Het is lastig, de eerste schrijvers vallen al af, weten zich geen raad met fysieke confrontaties. Voor de onverzet...

Mevrouw Claus heeft al een moordwapen gezocht in de supermarkt, de heer Mulder kijkt met heel andere ogen naar zijn kantoor als omgeving voor iets heel ergs. Dank voor uw inspirerende commentaren. En, heeft u al een moordmethode, een omgeving, een begerenswaardig voorwerp of een specifiek gevaar bedacht? Ik zelf begin intuïtief te denken aan de scheepvaart. De visserij (Je kunt een bewusteloos geslagen vrouw in de netten hangen en die onderdompelen) de enorme super olietankers (gigantische dingen, waar maar éen man personeel op hoeft om de zaak draaiende te houden. Hij wordt gek van eenzaamheid, hoort dingen; er komt een storm, nu ja, noem maar op.) Alles wat afwijkt van het normale duffe bestaan is geschikt voor dit action-adventure genre. Hier volgt nu  Lester Dent's beschrijving van.. " De eerste 1500 woorden In de eerste regel, of heel vlot daarna, introduceer je de held, en laat je hem een handvol problemen hebben. Suggereer een mysterie, een gevaar, een probleem dat...

Zoals beloofd , hier is de blauwdruk van Pulpschrijver Lester Dent.  6000 woorden is ongeveer 16 A4-tjes. Ik laat hem zelf aan het woord: "Dit is de formule, de blauwdruk voor ieder pulpverhaal van 6000 woorden. Dit gaat op voor avonturen- detective- en pilotenverhalen. De blauwdruk vertelt je precies waar in het verhaal wat moet staan, wat er moet gebeuren in elke opeenvolging van duizend woorden. Alle verhalen die ik op deze manier heb geschreven zijn verkocht. De bouw van een verhaal verschilt niet zo veel van alle andere bouwwerken.            Zo begin je.  (TELKENS) EEN ANDERE MOORDMETHODE DIE DE SCHURK GEBRUIKT EEN ANDER VOORWERP,  WAAR DE SCHURK  NAAR OPZOEK IS EEN ANDERE OMGEVING EEN GEVAAR DAT ZICH ALS EEN DONKERE WOLK BOVEN DE HELD SAMENPAKT. Eén ervan is al goed, twee is beter, drie is helemaal mooi. Het helpt wel als je dit van tevoren goed hebt overdacht, voor je aan de rest begint. Een andere moordmetho...

Ooit wil ik pulpverhalen gaan schrijven. Met literatuur heb ik niet zoveel, met goeie boeken wel. En waarom zouden pulpverhalen niet goed zijn? Pulp sluit aan bij de belevingswereld van de gewone krantenlezer - en dan nog niet eens de 'kwaliteitskrantenlezer', en heeft lekker niks van doen met het literaire wereldje (Connie Palmen die... Haar critici die...) Ik verlang ergens naar verhalen die niets doen dan mensen wat amuseren. Nu had je in de jaren '30 geen televisie, geen iPhone en geen andere mogelijkheden om verhalen tot je te nemen, behalve ze te lezen. Gedrukt op goedkoop papier, met een slap kaftje, stak je ze makkelijk in je binnenzak en kon je verder lezen als je er even tijd voor had. De verhalen moesten niet te moeilijk zijn, maar wel spannend, er moest een beetje seks in zitten en van tijd tot tijd een fijne vechtpartij. En het was mooi als je er wat van opstak. (Schieten ze bij de Eskimo's echt met kalashnikovs?)  De boekjes zagen er op een geruststellende...

Ik hoor op de radio een man van de PVV op die lepe toon zeggen: 'Daarom zeg ik dat de Nederlandse Burger recht heeft op een Onderzoek naar het Nut van de euro. De Belastingbetaler heeft Recht op een Onafhankelijk Onderzoek. Wij hebben al een naam van een Onderzoeksbureau in gedachten.' - Ik voel me een beetje misselijk worden, maar dat wil ik niet omdat dat zo politiek correct overkomt. Ik weet niet wat het is. Is het om wát hij zegt? Is het om die verschrikkelijke toon, die verschrikkelijke geveinsde deemoed, of is het de hopeloze innerlijke dialoog die ik met mezelf voer? (Je kunt aanvoeren dat de munteenheid ons veel voordeel heeft geleverd, maar als je dat telkens moet aanvoeren komt de sleet in het argument. Je zult met iets nieuws moeten komen maar zelfs dan heb je het spel uit handen gegeven.) Het is duidelijk. De PVV maakt gebruik van het sentiment dat de euro ons niets dan ellende heeft gebracht. Ze zullen denken: 'Eerst lachen ze ons uit, daarna negeren ze ons, da...

Ik heb altijd al een slecht geheugen gehad. Waar ik niet op kon komen, daar moest ik allerlei handigheidjes  in stelling brengen. De tafels bijvoorbeeld. Toen we de tafel van één moesten leren ging dat wat mij betreft van zo'n leien dakje, dat ik hoogmoedig begon te worden. De tafel van twee, daar had ik ook nooit een probleem mee, zelfs de tafel van drie ging best aardig. Ik leerde het van buiten in het maanlicht dat door het raam van mijn slaapkamer scheen. Mijn moeder liep wat door het huis en de hond liep achter haar aan.  Zeven keer drie is eenentwintig. Geen probleem. De tafel van vier was eigenlijk de tafel van twee, maar dan dubbel, en de tafel van vijf was dan weer heel makkelijk, dat was altijd de helft van het getal dat je zei vóór 'keer vijf'.  De tafel van zes was makkelijk, tót en met zes keer zes is zesendertig! (want dat klinkt gewoon leuk) Maar bij zeven keer zes begon de ellende. Dan moest ik denken: vijf keer zes plus twee keer zes; dertig plus twaalf. ...

'Gut,' zegt een client van Vlieg, die verpleegster is, 'ik voel me ineens zo onrustig, kun je me geen pammetje geven?' De client, een oude mevrouw die de oorlog nog heeft meegemaakt, was de hele ochtend lekker aan het puzzelen geweest en heeft naar herhalingen van Engelse detectives zitten kijken. Nu voelt ze zich onrustig en wil een geruststellend tabletje, een oxazepam. 'Zou dat nu wel doen mevrouw? Het is heel verslavend hoor.' 'Maar ik heb het nódig,' jammert mevrouw. 'Ik ben niet verslaafd, ik hen het nódig! O, ik voel me zó onrustig - ik red het echt niet zo hoor.' Van haar werk moet Vlieg haar dat dan geven. Nooit kwam ze in de verleiding eens te zeggen: 'Een pammetje krijgt u niet, maar ik wil wel even een dikke joint voor u draaien mevrouw.' Want de grens tussen legale en illegale drugs is dun en ongedefinieerd en dient met alle beschikbare middelen te worden verdedigd.