Handke

Ik denk na over toneelschrijven. Peter Handke: Taal, Confrontatie, Ritme. Mooie volgorde waarin 'conflict' nu eens niet als eerste staat genoemd. 'Conflict' heeft iets van iets dat zich rustig opbouwt tot het knalt. In de opvatting van Handke, zoals ik die begrijp knalt het meteen. En daarop knalt het weer. En daarna nog eens. Tot je er gek van wordt. Mooi. Maar, zei een vriend laatst, ook wel heel erg van een bepaalde tijd om er zo over te denken.
Taal lijkt me nu van ondergeschikt belang. De postmodernisten onderwerpen alles aan kritiek, vooral de communicatiemiddelen, zoals taal. Daarom ontstonden er opvattingen waarbij woeste teksten ontstonden die nergens over gingen. En dat leidde er weer toe dat het allemaal zo intellectualiseerde dat je tot een select publiek moest horen om te kunnen beweren dat je er iets van had begrepen. De dramatische scene is belangrijker. Daarmee vertel je wat je wil vertellen.