Wij vonden onze kinderen 'intelligent', wat voor ons zeker een waardeoordeel was, maar we waren ruimhartig genoeg om ook de kinderen waarmee onze kinderen overweg konden 'intelligent' te vinden. Dat zeiden we ook tegen de ouders van het buurjongetje. 'Ja, maar dat hij een conflictje heeft met de juf, dat komt omdat hij zo intelligent is,' zeiden we dan. De ouders waren doodgoeie mensen. Hun ogen lichtten op, als we hun zoon, hun enigst kind, intelligent noemden. 'De juffen begrijpen hem niet. Dat komt omdat zij minder intelligent zijn,' legden we uit. De moeder kon lekker koken en als we werden uitgenodigd kwamen we er graag. Meestal ging het gesprek over het onderscheid tussen mensen die wel en mensen die niet intelligent waren. Toen het moment van de schoolkeuze was gekomen kon er dan ook geen twijfel over bestaan. Onze kinderen gingen naar het VWO. Hij dus ook. 'Denk je echt?' vroeg de vader. 'Zeker weten,' zeiden we. Na het gesprek scheidden onze wegen. Wij verhuisden. De zoon ging naar het VWO, kon moeilijk wennen, zakte naar de havo, zakte naar de mavo, was thuis niet te handhaven, vernielde bushokjes, terroriseerde buspassagiers, werd handelaar in verboden waar en verkeerde in kringen waar onze kinderen van huiverden. 'Het gaat niet goed met hem,' zeiden onze kinderen, als ze hem wel eens tegen kwamen. 'Ach ja, zo gaan die dingen,' zeiden we dan.
Als intelligent mens kun je je niet overal verantwoordelijk voor voelen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten