Regels voor misdaadverhalen - Detective

Een misdaad mysterie is, als alle genrefictie, een belofte. De belofte is dat de schrijver zich aan de spelregels houdt. Want het is een spel. Een spel tussen de lezer en de schrijver, dat wil zeggen tussen de speurder en de boef.
De lezer speelt de rol van de detective, de schrijver neemt die van de schurk in. Want de lezer/detective zoekt naar antwoorden en de schrijver en de boef heeft die. Hij weet immers dat hij de moord heeft gepleegd, en hoe.
De speurder komt nooit in het begin tot een echte confrontatie met de schurk, dat is pas op het laatst. Toch is de schurk vanaf het begin op de een of andere manier aanwezig. Om het verhaal spannend te houden zijn er de zogenaamde 'red herrings', dwaalsporen, die de lezer en de speurder de verkeerde kant op wijzen. Dat is voornamelijk bedoeld om het verhaal interessant te houden. Vergelijk het met een schaakspel. De lopers, torens en paarden moeten eerst onschadelijk gemaakt worden voordat de koning mat gezet kan worden.
Het is echt een spel. Dat maakt het juist leuk om te lezen. Aan het eind wordt de dader gevonden, er is niets meer om over na te denken. De puzzel is opgelost, de lezer kan verder met zijn leven.
Valsspelen is dus niet toegestaan.
Vaak tast de speurder de helft van het boek in het duister en kunnen we 'in zijn hoofd kijken', ervaren wat jij denkt. Na de helft 'weet hij iets', maar hij doet geen mededeling meer over wát hij weet.

Regels voor misdaadverhalen - Thriller

Detectives houden zich wel aan het triller genre, andersom hoeft een thriller niet per sé een moordmysterie te zijn. Misdaadmysteries zijn dus een sub-genre van het thrillergenre.
De lezer moet zich altijd tussen hoop en vrees bevinden. Hoop op een gelukkig einde, en vrees voor een fatale afloop. De schrijver voorziet in het voedsel voor die (mogelijk) fatale afloop.
Dit wordt verkregen door een sfeer van gevaar, van naderende doem. Zie dit kleine meisje. Ze weet het nog niet, maar ze zal spoedig op een vreselijke manier sterven.
En door dramatische ironie. De lezer weet het hele erge dat staat te geveuren, het personage weet nog van niets.
Je werkt, na een proces van kleine successen en grote tegenslag, toe naar een spectaculair einde, een scene, waarin alles op het spel staat en waarbij de held, die het uiterste van zichzelf vraagt, fysiek en mentaal, gelukkig wint!
Het eind dient tegelijkertijd onvermijdelijk en verrassend te zijn.