Hanna van Hendrik
Ik keek naar Hanna van Hendrik, een theaterspektakel op het voormalige vliegveld van Enschede, een streekroman op vliegveldformaat. Het genre, theaterspektakel op locatie, is behoorlijk populair aan het worden en is waarschijnlijk nog niet over het hoogtepunt heen. Deze voorstelling speelt 45 keer voor een publiek van zo'n 1000 man. Ik zat dus tussen die duizend man en zag dat het publiek zich amuseerde, in vervoering raakte en geraakt werd. En ik vroeg me af hoe dat werkte. (Spoilers ahead! Wie de voorstelling nog wil zien, lees dit niet!)
Theater, zegt onder andere David Mamet, is tribaal. De mensen komen niet om zich een spiegel voor te laten houden of om iets te leren of om van iets te worden overtuigd, ze komen om te beleven wat ze denken. De eigen cultuur, gewoontes, grappen, de eigen manier om moeilijkheden het hoofd te bieden en tragedies te verwerken. Het voertuig daarvan zijn de tot symbolen verheven cliché's.
In deze Twentse vertelling komen dus 'brommers kieken', boerenbruiloften, boerenbegrafenissen, dementerende oude boeren, en 'noaberschap' aan de orde. Precies zoals het publiek het beleefde of dacht beleefd te hebben. (Precies zoals men in Groningen projecten van de grond krijgt zodra het over de Gasbevingen gaat.) Het is een ode aan het eigene. En waarom ook niet?
Vergoelijkend komen er andersoortige maatschappelijke thema's om de hoek kijken: onderduikers in de oorlog, de eerste buitenlanders, de greep van het moderne op de traditionele landbouw. Die zorgen voor de noodzakelijke conflicten in het verhaal.
Toch voel ik me er ongemakkelijk bij. Ik denk dat eigenheid, folklore en tot symbool verheven cliché's belangrijk zijn voor het publiek dat het wil bereiken, maar ik geloof ook in het transcendente van het verhaal. Dat je als publiek ook op iets anders wordt aangesproken dan alleen herkenning. Op een manier die helemaal te volgen is, maar toch niet helemaal te begrijpen. Arthur Miller zette zich aan het schrijven van 'All my sons' met de bedoeling iets te maken waar 'de gewone mensen wat aan hebben' ; om van een exemplarische tragedie van een enkeling (een man die een fout heeft gemaakt, waar hij niet voor uit durft te komen) de tragedie van iedereen te verbeelden.
Dat ging er door mij heen toen ik naast mij een mevrouw een traantje zag wegpinken.
Theater, zegt onder andere David Mamet, is tribaal. De mensen komen niet om zich een spiegel voor te laten houden of om iets te leren of om van iets te worden overtuigd, ze komen om te beleven wat ze denken. De eigen cultuur, gewoontes, grappen, de eigen manier om moeilijkheden het hoofd te bieden en tragedies te verwerken. Het voertuig daarvan zijn de tot symbolen verheven cliché's.
In deze Twentse vertelling komen dus 'brommers kieken', boerenbruiloften, boerenbegrafenissen, dementerende oude boeren, en 'noaberschap' aan de orde. Precies zoals het publiek het beleefde of dacht beleefd te hebben. (Precies zoals men in Groningen projecten van de grond krijgt zodra het over de Gasbevingen gaat.) Het is een ode aan het eigene. En waarom ook niet?
Vergoelijkend komen er andersoortige maatschappelijke thema's om de hoek kijken: onderduikers in de oorlog, de eerste buitenlanders, de greep van het moderne op de traditionele landbouw. Die zorgen voor de noodzakelijke conflicten in het verhaal.
Toch voel ik me er ongemakkelijk bij. Ik denk dat eigenheid, folklore en tot symbool verheven cliché's belangrijk zijn voor het publiek dat het wil bereiken, maar ik geloof ook in het transcendente van het verhaal. Dat je als publiek ook op iets anders wordt aangesproken dan alleen herkenning. Op een manier die helemaal te volgen is, maar toch niet helemaal te begrijpen. Arthur Miller zette zich aan het schrijven van 'All my sons' met de bedoeling iets te maken waar 'de gewone mensen wat aan hebben' ; om van een exemplarische tragedie van een enkeling (een man die een fout heeft gemaakt, waar hij niet voor uit durft te komen) de tragedie van iedereen te verbeelden.
Dat ging er door mij heen toen ik naast mij een mevrouw een traantje zag wegpinken.
Reacties
Een reactie posten