Leegte

Een nieuwe computer is ook zo'n opruimmoment. Per definitie zou je bijna zeggen, want enkele zondagen geleden zag ik Redmond O'Hanlon op de televisie. Zijn werkhok was een geweldige bende; hij gooit niets weg. Want hij heeft geen computer.
'Daar doe ik niet aan,' zei hij. 'Aan zo'n - zo'n...'
'Laptop?' vroeg de interviewer behulpzaam.
'Nee, zo'n eh, computer. Daar doe ik niet aan.'
Gelukkig voor hem is hij maar met een paar dingen bezig. Als hij naast Wereldreizen ook nog eens Het achttiende eeuwse Operadecor als belangstellingsveld had, was het helemaal niet te doen geweest. Het is zo rommelig in zijn werkhok, de extra boekenkast die de nodige orde zal brengen, zal nooit en te nimmer geplaatst kunnen worden.
In mijn nieuwe computer komt de chaos op de harde schijf. Met het grootste enthousiasme scan ik alle rekeningen, contracten en andere belangrijke papieren in. Van de allerbelangrijkste bewaar ik nog een hardcopy en de rest pleur ik allemaal weg. Hetzelfde lot ondergaan de kookboeken (alles wat ik moet weten staat op het internet), jaargangen van tijdschriften (waarom bewaarde ik die dingen eigenlijk) en eerdere versies van mijn toneelstukken en scripts (staan allemaal op de computer). De stapel oud papier is nu gigantisch. De schuur puilt aan van herinneringen die ik me niet meer hoef te herinneren. Wat zal het leeg worden in mijn werkkamer. Leeg en onpersoonlijk. De ideale werkruimte is een onpersoonlijke ruimte.