Jan Veldman blogt

De 20 regels van S.S.Van Dyne Het detectiveverhaal is een soort intellectueel spel. Het is een sportevenement. En voor het schrijven van detectiveverhalen zijn er zeer duidelijke wetten — ongeschreven, misschien, maar niettemin bindend; en elke respectabele en zelfrespecterende bedenker van literaire mysteries leeft ernaar. Hier is dan een soort Credo, gedeeltelijk gebaseerd op de praktijk van alle grote schrijvers van detectiveverhalen, en gedeeltelijk op de aansporingen van het eerlijke geweten van de auteur. Namelijk: De lezer moet gelijke kansen hebben met de detective om het mysterie op te lossen. Alle aanwijzingen moeten duidelijk worden vermeld en beschreven. Geen opzettelijke trucs of misleidingen mogen de lezer worden voorgeschoteld, behalve die welke legitiem door de crimineel op de detective zelf worden gespeeld. Er mag geen liefdesverhaal zijn. Het doel is om een crimineel voor het gerecht te brengen, niet om een verliefd stel naar het altaar te brengen. De detective zelf, ...

Ronald Knox: 10 Geboden van Detective Fictie Ronald Knox was een misdaadauteur in het begin van de 20e eeuw die lid was van de Detection Club, een genootschap dat bestond uit legendarische misdaadauteurs zoals Agatha Christie, Dorothy Sayers, G.K. Chesterton en E.C. Bentley. Onder zijn romans bevinden zich: The Viaduct Murder, Double Cross Purposes, Still Dead. Knox was ook een katholieke priester, wat wellicht verklaart waarom hij verleid werd om een 10 Geboden voor detectivefictie te schrijven. Als je dergelijke verhalen schrijft, dien je deze wetten te gehoorzamen:* De crimineel moet iemand zijn die in het begin van het verhaal wordt genoemd, maar mag niet iemand zijn wiens gedachten de lezer heeft kunnen volgen. Alle bovennatuurlijke of paranormale middelen zijn vanzelfsprekend uitgesloten. Er mag niet meer dan één geheime kamer of gang voorkomen. Er mogen geen tot dusver onbekende vergiften worden gebruikt, noch enig apparaat dat aan het einde een lange wetenschappelijke uitleg no...